RDE, czyli Real Driving Emissions, bada wydzielanie zanieczyszczeń na drodze, a nie w warunkach laboratoryjnych, jak ma to miejsce w cyklu WLTP. Kluczowa różnica polega na tym, że w teście RDE składniki spalin (tlenki azotu i cząstki stałe) są badane podczas jazdy na drodze za pomocą mobilnych metod pomiaru (PEMS), ale z uwagi na różnice w warunkach drogowych emisja CO₂ i zużycie paliwa nie są brane pod uwagę. Wraz z wprowadzeniem WLTP producenci muszą zmniejszyć poziom wydzielania tlenków azotu i cząstek stałych w ruchu miejskim. Choć limit liczby cząstek jest taki sam jak dla cyklu WLTP, współczynnik zgodności 2,1 jest używany dla tlenków azotu w fazie 1. RDE. Z limitem tlenku azotu rzędu 80 mg/km dla samochodu z silnikiem diesla, zgodnym z normą Euro 6, dozwolony poziom emisji według wytycznych RDE wynosi 168 mg/km. W fazie 2. RDE współczynnik zgodności dla tlenku azotu został obniżony do 1,0 (z uwzględnieniem marginesu błędu).